Legnica – stacja

Stacja Legnica powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii z Wrocławia, przedłużonej rok później do Bolesławca, a docelowo biegnącej do Drezna i Berlina. W 1856 r. Kolej Wrocławsko-Świdnicko-Świebodzicka zbudowała połączenie do Jaworzyny Śląskiej (Linia Podsudecka), a w 1869 r. do Lubina. W 1884 r. pruskie koleje państwowe zbudowały linię do Złotoryi, zamkniętą w 1996 r. dla ruchu pasażerskiego. Podobny los spotkał w 2010 r. linię do Rudnej Gwizdanowa, jednak po remoncie ponownie uruchomiono przewozy pasażerskie w 2019 r. Pierwotny dworzec Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej wzniesiono w stylu klasycystycznym w latach 1843-44 wg projektu J. Mangera przy obecnej ul. Dworcowej 12. W 1880 r. zamknięto go, stawiając drugi budynek dworca, usytuowanego wyspowo między torami. Rozebrano go podczas modernizacji stacji w 1926 r. W latach 1922-29 powstał obecny, modernistyczny dworzec z elementami ekspresjonizmu, zbudowany wg projektu L. Matheusa. Budynek odremontowano w latach 2012-13, obecnie znajduje się w nim siedziba Kolei Dolnośląskich. W latach 1926-29 powstała również jednonawowa hala peronowa ze stali krzemowej. Stacja Legnica posiada pięć peronów. Obok znajduje się wieża ciśnień z 1915 r. Obok dworca znajduje się dawna ekspedycja towarowa z ok. 1880 r., przebudowana w latach 1926-28, przy której stoi pomnikowy parowóz Ty2-540. Na północ od hali peronowej położona jest stacja Legnica Północna, otwarta w 1898 r. Lokalna Kolej Legnicko-Rawicka (Kleinbahn) zbudowała wtedy linię do Ścinawy, Rawicza i Kobylina. W 1991 r. zlikwidowano połączenia pasażerskie na odcinku Legnica – Rawicz, a w 2000 r. ruch towarowy do Prochowic, obecnie linia jest częściowo rozebrana.