Legnica – zamek

W VIII w. istniał tu gród plemienia Trzebowian, w końcu XII w. wzniesiono zamek, pierwszą murowaną warownię na ziemiach polskich. Mieściła się w nim główna rezydencja Bolesława I Wysokiego i Henryka Brodatego, w 1241 r. obronił się przed Mongołami. Na pocz. XV w. zamek przebudowano, kolejną renesansową przebudowę rozpoczął w XVI w. ks. Fryderyk II. Od 1675 r. na zamku rezydowali namiestnicy habsburscy. Na pocz. XVIII w. pożar zniszczył książęcą kaplicę, romańską wieżę oraz skrzydła północne i wschodnie. Zamek odbudowano w stylu barokowym, a po zajęciu przez Prusy zasypano fosę i zburzono most zwodzony. W latach 1846-79 obiekt przebudowano w stylu neogotyckim. W 1945 r. zamek spalono, odbudowany został w latach 60. XX w., obecnie stanowi siedzibę kilku szkół. Do dzisiaj zachowały się wieże: ośmiokątna św. Piotra i okrągła św. Jadwigi. Główna brama z 1533 r. zdobiona jest rzeźbionymi w piaskowcu medalionami przedstawiającymi ks. Fryderyka II i jego żonę Zofię oraz misternie wykonanymi renesansowymi motywami roślinnymi. W południowej części dziedzińca znajduje się neogotycki łącznik z końca XIX w. Na dziedzińcu w specjalnie wybudowanym pawilonie wyeksponowano relikty romańskiej kaplicy śś. Benedykta i Wawrzyńca. Przed zamkiem stoi figura św. Jana Nepomucena z 1706 r.