Kłodzko – historia

Stolica historycznego regionu Ziemi Kłodzkiej (26 tys. mieszkańców), położona w Kotlinie Kłodzkiej, u ujścia Bystrzycy Dusznickiej i Ścinawki do Nysy Kłodzkiej. Przez miasto przebiega linia kolejowa Wrocław – Kłodzko – Międzylesie – Lichkov, stanowiąca część połączenia do Pragi. Zaczynają się tu także linie do Wałbrzycha i Kudowy-Zdroju. Przez miasto obwodnicą prowadzi także droga Wrocław – Praga, od której odbiegają drogi do Międzylesia, Nysy i Opola oraz do Wałbrzycha. Gród w posiadaniu Sławnika, ojca św. Wojciecha wzmiankowano już w 981 r. Miejscowość położona na pograniczu stanowiła miejsce walk polsko-czeskich. Ostatecznie, w XI w. w przeciwieństwie do Śląska znalazła się w rękach czeskich. W XII w. istniała tu osada handlowa, sprowadzono też joannitów, którzy wznieśli klasztor, kościół i szpital. Prawa miejskie nadano Kłodzku w poł. XIII w., poza handlem rozwinęło się wtedy rzemiosło. W XIV w. do miasta sprowadzono augustianów, których dziełem jest prawdopodobnie jeden z najstarszych zabytków języka polskiego - Psałterz floriański. W XV w. husytom nie udało się zdobyć miasta, jednak wojny doprowadziły do zahamowania jego rozwoju. W 1459 r. król czeski Jerzy z Podiebradów utworzył hrabstwo kłodzkie, które nadał swoim synom. W XVI w. hrabstwo przechodziło z rąk do rąk, wreszcie w 1567 r. wykupił je cesarz Maksymilian II. Hrabstwo pozostało jednak odrębną jednostką w ramach Królestwa Czech, ostatecznie zlikwidowano je dopiero w 1816 r. W XVI w. ludność Kłodzka przeszła na prote