Wambierzyce – historia

Wieś w dolinie Cedronu (900 mieszkańców) położona przy szosie Polanica-Zdrój – Radków, między Wzgórzami Ścinawskimi i Górami Stołowymi. Powstała ok. 1253 r., kiedy król czeski Przemysł Ottokar II sprowadził osadników z Turyngii. Od końca XIV w. należała do von Pannwitzów, a od 1677 r. do rodziny bogatych mieszczan z Opawy – Osterbergów z pobliskiego Ratna. Wznieśli oni okazałą barokową bazylikę, która zaczęła przyciągać tłumy pielgrzymów. Tereny wokół bazyliki zostały ukształtowane na wzór Jerozolimy, wzgórzom i potokowi nadano biblijne nazwy, powstała także okazała kalwaria. Założenie to zostało znacznie rozbudowane w XIX – pocz. XX w., licząc obecnie ok. 100 kaplic i kapliczek oraz 12 bram. Ruch pątników wzmógł się w związku z doprowadzeniem w 1903 r. linii kolejowej Ścinawka Średnia – Radków do pobliskiego Ratna Dolnego, gdzie powstała stacja Ratno – Wambierzyce. Także po 1945 r. miejscowość utrzymuje pielgrzymkowy charakter. Składa się z części miejskiej, znajdującej się wokół centralnego placu pod bazyliką i wiejskiej wsi łańcuchowej, ciągnącej się w dolinie Cedronu. Od 2002 r. w Wambierzycach odbywa się Międzynarodowy Festiwal im. Ignaza Reimanna, kompozytora muzyki kościelnej, który stąd pochodził.