Pierwotnie gotycki zamek na wodzie początkami sięga XIV w. Przebudowany został na renesansowy w 1513 r. przez Nicolausa von Schebitza a później w latach 1545-60 przez Jakuba Bonera dla żony Lukrecji. W XVIII-XIX w. poddany został kolejnym przebudowom, zachował jednak wiele pierwotnych elementów. Obiekt odrestaurowano w latach 1961-84 po zniszczeniach wojennych. Czworobok budynków otacza niewielki dziedziniec z arkadowymi podcieniami i studnią. Zachowały się wykusze i renesansowy portal z herbami Bonerów. Zamek otoczony jest fosą, wejście prowadzi przez XIX-wieczny most. Wokół ciągnie się park krajobrazowy z trzema pomnikowymi dębami. Przez lata mieścił się tu Dom Pracy Twórczej Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w 2014 r. obiekt przejęło Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu, urządzając tu hotel z restauracją.