Lwówek Śląski – historia

Miasto powiatowe (8600 mieszkańców) w dolinie Bobru, położone na pograniczu Pogórza Kaczawskiego i Izerskiego. Miasto leży na skrzyżowaniu dróg z Bolesławca do Jeleniej Góry i z Gryfowa Śląskiego do Złotoryi. Zostało lokowane przez księcia Henryka I Brodatego w 1217 r. jako jedno z najstarszych w Polsce, jednak wydłużony rynek wskazuje na istnienie tu wcześniej osady targowej. Prawa miejskie Lwówka Śląskiego stały się wzorem dla innych miast w Polsce (tzw. prawo lwóweckie). W 1243 r. książę Bolesław Rogatka zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278–86 jako siedziba Bernarda Zwinnego był stolicą samodzielnego księstwa. Później miasto wchodziło w skład księstwa świdnicko-jaworskiego. W okolicy wydobywano złoto, w związku z czym w 1327 r. Lwówek Śląski otrzymał przywilej bicia własnej monety, liczył wtedy 11 tysięcy mieszkańców i należał do największych miast na Śląsku. Istniejący tu zamek książęcy spłonął w 1472 r. W XVI w. miał miejsce złoty okres w historii Lwówka, który znany był z produkcji piwa. Wojna 30-letnia (1618-48) spowodowała wyludnienie miasta, które przez cały XVIII wiek nie mogło podnieść się z upadku. W 1813 r. w okolicy miały miejsce dwie bitwy prusko-francuskie. Większe ożywienie gospodarcze miało miejsce w 2. poł. XIX w. Powstały wtedy linie kolejowe do Gryfowa Śląskiego (1885), Złotoryi (1895-96), a później do Zebrzydowej (1904) i Jeleniej Góry (1906-09). Powstał nowoczesny browar Hohbergów, kopalnia gipsu i anhydrytu, rozwijały się kamieniołomy, pojawili się też pierwsi turyści. 16 lutego 1945 r. miasto zostało zdobyte przez Armię Radziecką, zniszczeniu uległa spora część zabudowy starówki, po wojnie odbudowano tylko główne zabytki a sporą część kamienic zastąpiono blokami. Obecnie Lwówek Śląski jest ośrodkiem turystyki, organizowane są tu imprezy na czele z Lwóweckim Latem Agatowym.