W 1275 r. wzmiankowano w tym miejscu kaplicę i szpital joannitów, spalone w 1470 r. W latach 1475-79 książę ziębicki i hrabia kłodzki Henryk I Podiebradowicz ufundował tu kościół i klasztor bernardynów. Po pożarze w 1517 r. i opuszczeniu miasta przez zakon w dobie reformacji w 1546 r. urządzono tu szpital dla ubogich z kaplicę, zniszczone podczas wojny trzydziestoletniej. W 1643 r. wrócili bernardyni, którzy rozpoczęli barokową odbudowę z zachowaniem gotyckiego prezbiterium, kościół poświęcono w 1665 r. Po kolejnym pożarze podczas wojny siedmioletniej w 1760 r. dobudowano drugą wieżę. Po sekularyzacji zakonów w 1810 r. w kościele urządzono magazyn, a w klasztorze mieszkania oraz szpital. Od 1834 r. świątynia służyła jako ewangelicki kościół garnizonowy. W 1947 r. obiekt został przejęty przez katolików, w klasztorze osiadły klaryski. Kościół zachował portale z 2 poł. XVIII w. Wewnątrz znajduje się skromne klasycystyczne wyposażenie z poł. XIX w. W 2015 r. odkryto tu freski z końca XVII w.