Międzygórze – historia

Kameralna miejscowość letniskowa (400 mieszkańców), położona w wąskiej dolinie Wilczki i Bogoryi, u stóp Iglicznej w Masywie Śnieżnika. Powstała ok. 1580 r. jako osada myśliwych, drwali i smolarzy. W XVII w. istniała tutaj mała huta, korzystająca z miejscowych złóż, w następnym stuleciu rozwinęło się tkactwo, zaczęli pojawiać się także pielgrzymi, udający się do sanktuarium MB Śnieżnej. W 1838 r. okoliczne dobra strońskie zakupiła księżna Marianna Orańska, która zmieniła Międzygórze w miejscowość wypoczynkową. Powstały liczne pensjonaty, zagospodarowano Wodospad Wilczki i zbudowano schronisko Na Śnieżniku. Z inicjatywy ks. Marianny powstało wiele dróg, rozpoczęła ona nowoczesną gospodarkę leśną. W 1882 r. dr Jänisch zbudował ośrodek leczenia chorób płuc (obecnie DW Gigant), powstała sekcja organizacji turystycznej GGV. W końcu XIX w. rozpoczęła się także turystyka zimowa, prowadził tu kursy prekursor narciarstwa zjazdowego Mathias Zdarsky, organizowano zjazdy saniami rogatymi. Po 1945 r. obiekty noclegowe przejął Fundusz Wczasów Pracowniczych. Po krótkim regresie w latach 90. XX w. większość pensjonatów znalazła się w rękach prywatnych i jest sukcesywnie remontowana.