Radków – historia

Miasteczko (2400 mieszkańców) położone przy dawnej linii kolejowej ze Ścinawki Średniej i szosie Kudowa-Zdrój – Karłów – Ścinawka Średnia (Droga Stu Zakrętów). Radków leży w dolinie Pośny, między Górami Stołowymi i Wzgórzami Ścinawskimi. W XIII w. istniał tu zamek, strzegący traktu z Kłodzka do Broumova. Osada wzmiankowana była w 1290 r. jako Wünschelburg, ok. 1320 r. uzyskała prawa miejskie. W Radkowie rozwijało się rzemiosło, szczególnie sukiennictwo, zajmujące się eksportem do wielu krajów. W 1418 r. miasto otrzymało od króla czeskiego Wacława IV liczne przywileje, jednak zostało spalone w 1425 r. przez husytów i ponownie w 1469 r. przez wojska węgierskie Macieja Korwina. Zniszczeniu uległ także zamek. W XVI w. Radków przeżywał złoty okres, mimo pożaru z 1545 r. Rozwinął się handel i rzemiosło, powstał ratusz i kościół św. Doroty. Organizowano tu coroczne jarmarki i handlowano suknem. Cios rozwojowi miasta zadała wojna 30-letnia (1618-48) i wielki pożar w 1738 r. Niewielki rozwój zaczął się dopiero na przełomie XIX i XX w., kiedy powstały zakłady włókiennicze, duży kamieniołom piaskowca z zakładem przeróbki (1883) i browar (1905-06). W 1903 r. doprowadzono linię kolejową ze Ścinawki Średniej. Po 1945 r. Radków zachował swój kształt urbanistyczny, w latach 70. XX w. powstał zalew rekreacyjny. Obecnie rozwija się turystyka, miasto stanowi dobry punkt wypadowy jako brama w Góry Stołowe, a szczególnie okolice Szczelińca Wielkiego.