Jedlina-Zdrój – historia

Miasto uzdrowiskowe (4700 mieszkańców), położone w kotlince wśród Gór Czarnych, a obrzeżne dzielnice w dolinach Jedliny i Bystrzycy. Jedlina-Zdrój leży przy linii kolejowej Kłodzko – Wałbrzych, od której odchodzi trasa do Świdnicy oraz przy skrzyżowaniu szos z Wałbrzycha do Kłodzka i Dzierżoniowa. W XIII w. powstała tu osada drwali, należąca do ks. świdnicko-jaworskiego Bolka I. Pierwsze źródła wody mineralnej odkryto już w XVI w., jednak na większą skalę zaczęto z nich korzystać po uzyskaniu statusu uzdrowiska w 1723 r. Miejscowość należała do właścicieli sąsiedniej Jedlinki - Hansa Christophera barona von Seher-Thoss i jego żony Charlotty, od której imienia nazwano ją Charlottenbrunn. Poza tym rozwijało się tkactwo, sukiennictwo i wyrób płótna lnianego. W 1768 r. Jedlinie nadano prawa miejskie, w 1846 r. urządzono park zdrojowy. Dojazd ułatwiło doprowadzenie kolei w 1880 r. na trasie Kłodzko-Wałbrzych i w 1904 r. do Świdnicy. Na pocz. XX w. Jedlina-Zdrój przeżywała okres świetności, funkcjonowały liczne hotele, pensjonaty i domy gościnne. W dzielnicach Suliszów i Glinica działały także kopalnie węgla kamiennego, przez które zanikły źródła szczawy, co spowodowało konieczność dowożenia wody ze Szczawna-Zdroju. Po 1945 r. miasto zakwalifikowano jako ośrodek lecznictwa wojskowego, od 1962 r. ponownie funkcjonuje jako uzdrowisko. Leczy się tu schorzenia dróg oddechowych, stawów i stany wyczerpania, prowadzone są kąpiele mineralne i inhalacje.