Wołów – historia

Miasto powiatowe (12,2 tys. mieszkańców) położone w Obniżeniu Wołowskim, nad rzeką Juszką, w malowniczej okolicy między Parkiem Krajobrazowym Dolina Jezierzycy, Wysoczyzną Rościsławicką i Wzgórzami Strupińskimi. Biegnie tędy linia kolejowa Wrocław - Zielona Góra – Szczecin (Magistrala Nadodrzańska) oraz drogi wojewódzkie: nr 340 Oleśnica - Trzebnica - Lubin, nr 338 Strzegom - Wińsko i dalej do Rawicza oraz nr 339 do Żmigrodu. Nazwa Wołów pochodzi od wielkich targów bydła, które we wczesnym średniowieczu odbywały się na terenie wsi Stary i Krzywy Wołów. W 1157 r. zbudowano tu drewniany gród na bagnistych terenach nad rzeką Juszką. Prawa miejskie nadał prawdopodobnie w 1285 r. ks. Przemko ścinawski. W XVI-XVII w. Wołów stał się ośrodkiem sukiennictwa i handlu, a większość mieszkańców przeszła na luteranizm. W 1523 r. miasto przejęli Piastowie legnicko-brzescy, zaś w 1675 r. znalazło się pod bezpośrednim zarządem Habsburgów. W 1816 r. ulokowano tu siedzibę powiatu. Doprowadzenie linii kolejowej Wrocław – Szczecin w 1874 r. spowodowało ożywienie ekonomiczne. Wołów został zajęty przez Armię Czerwoną 26 stycznia 1945 r., zniszczono 70% zabudowy. Po 1945 r. nastąpiła rozbudowa miasta jako ośrodka usługowego, od 1999 r. ponownie jest siedzibą powiatu.