Rezerwat Grodzisko Ryczyńskie

Rezerwat Grodzisko Ryczyńskie utworzono w 1958 r., obecnie ma powierzchnię 1,82 ha. Chroni rosnący na terenie grodziska kilkusetletni las dębowy z domieszką innych gatunków iglastych i liściastych. We wczesnym średniowieczu znajdował się tu zespół osadniczy, składający się z dwóch grodzisk: dużego pierścieniowatego i małego stożkowatego, trzech osad przygrodowych i cmentarzyska. W X w. Ryczyn był grodem strażniczym na granicy Ślężan i Opolan, wzmiankowanym w bulli papieskiej w 1093 r. W 1038 r. podczas najazdu czeskiego schronił się w nim biskup wrocławski. Usytuowano tu siedzibę kasztelanii, której podlegały liczne wsie i grody, funkcjonowała ona do 1297 r. Gród wzmiankowano jeszcze w 1340 r., wieś z kościołem została zniszczona przez wojska Kazimierza Jagiellończyka w 1474 r., później całość pochłonął las. W 1390 r. ks. brzeski Ludwik I poszukiwał tu grobów biskupów wrocławskich, co należy uznać, za pierwszą wzmiankę o badaniach archeologicznych na terenie Polski. Grodzisko odkryto w 1891 r., kiedy natrafiono prawdopodobnie na fundamenty kościoła. Prace archeologiczne prowadzone były w latach 1958-62 i od 2004 r., odnaleziono relikty kościoła z XIV/XV w. oraz wcześniejszego drewnianego, kurhan z pochówkami ludzkimi i zwierzęcymi oraz spaloną rytualnie łódź powstałą z drzew ściętych w 983 r.