Bolesławiec – historia

Miasto powiatowe (38300 mieszkańców) położone nad Bobrem, na pograniczu Borów Dolnośląskich i Pogórza Kaczawskiego. Leży przy linii kolejowej i szosie Wrocław – Drezno, w pobliżu autostrady, boczne drogi prowadzą do Ruszowa, Szprotawy, Złotoryi, Lwówka Śląskiego i Nowogrodźca. Miejscowość wzmiankowano ok. 1194 r., jej nazwa pochodzi prawdopodobnie od imienia księcia Bolesława Wysokiego. Miasto zostało lokowane między 1226 a 1251 r., należała do księstwa jaworsko-świdnickiego i razem z nim przeszło w 1392 r. pod bezpośrednie panowanie królów czeskich. W 1429 r. Bolesławiec został zniszczony przez husytów. Ok. 1525 r. mieszkańcy przeszli na protestantyzm. Urodził się tu niemiecki poeta barokowy Martin Opitz (1597-1639). Po zniszczeniach wojny 30-letniej rozwinęła się produkcja krzemionki i garncarstwo, znane do dzisiaj. W czasie wojen napoleońskich sześciokrotnie gościł tu Napoleon Bonaparte, a 28 kwietnia 1813 r. w Bolesławcu zmarł rosyjski feldmarszałek Michaił Kutuzow. W latach 1845-46 doprowadzono linię kolejową Wrocław – Drezno, powstał wtedy okazały most nad Bobrem. W 1906 r. powstała linia do Nowej Wsi Grodziskiej, a w 1913 r. do stacji Modła. Bolesławiec rozwinął się gospodarczo, powstały huty szkła. W czasie 2. wojny światowej w mieście znajdowały się dwie filie obozu koncentracyjnego Groß-Rosen. Zostało zdobyte 12 lutego 1945 r. przez Armię Radziecką i poważnie zniszczone. W okresie powojennym powstały nowe osiedla we wschodniej części miasta. Od lat 90. XX w. odbywa się tu Bolesławieckie Święto Ceramiki, związane ze sławną na cały świat ceramiką.